O Saboru

Pod lipom se 1961. godine rodio jedan novi sabor - Dragačevski sabor trubača u Guči. Lipa je zajedno sa crkvom postala i ostala centar saborovanja. Proteklu polovinu veka lipa u svoj topli zagrljaj prima trubače iz čitavog sveta. Ubrzo crkvena porta postaje pretesna za sve učesnike u takmičenju i za sve saboraše.

U traganju za podesnim prostorom morao se preći mali drveni most na reci Bjelici. U novom beskrajno zelenom krugu našli su se trubači iz cele Srbije. Bina, sa koje su se oglašavali najlepši zvuci limenog instrumenta, kao iz bajke, bila je ukrašena drvećem i najraznovsrnijim šumskim rastinjem. Publika prostrta po livadi, opijena melodijama koje su do savršenstva svirali samouki trubači, nije primećivala vrelinu avgustovskog sunca.

Iz godine u godinu Dragačevski sabor trubača je postajao sve masovniji. Trebalo je primiti najbolje trubače i omogućiti da zainteresovana publika prati takmičenje. Napravljen je stadion sa čije bine su Guča i Sabor trubača pozdravljali čitav svet.

Zvuci trube su proteklih godina parali tišinu jedne male varoši koja je vekovima pre Sabora ušuškana u jeličkoj padini snevala jedan važan san. Guča je postala centar trube u koju već više od pola veka hrle najpoznatiji trubači sveta. Možda je Guča snevala baš ovaj san. Želja njenih stanovnika je ispunjena. Ceo svet je čuo za Guču, malu varoš sa velikim srcem koje više od pedeset godina stoji na braniku kako narodne tradicije i izvornog stvaralaštva, tako i gostoprimstva i iskrenog prijateljstva.